Voor wie zijn we er?

Het Diaconaal Centrum Pauluskerk komt op voor álle mensen in Rotterdam en omgeving die het zonder hulp niet redden: dak- en thuislozen, verslaafden, mensen met psychiatrische problemen, mensen zonder geldige verblijfspapieren, zonder betaald werk, jongeren zonder gevoel voor richting in hun bestaan en kwetsbare ouderen. Uitgangspunt voor de Pauluskerk is het belang en het ‘perspectief op beter’ van deze mensen. En dus is ieder mens bij ons onvoorwaardelijk welkom.

Door de haperende economie, zware bezuinigingen op de maatschappelijke opvang, sociale zekerheid en gezondheidszorg en een steeds strenger vreemdelingen- en asielbeleid is het voor veel van onze bezoekers steeds moeilijker geworden zich in onze maatschappij staande te houden. Zonder hulp is het voor hen nauwelijks mogelijk het tij te keren. Juist voor hén willen we er zijn. En via onze activiteiten willen we hen als het even kan weer nieuw perspectief bieden.

“Ik maak me zorgen om de ouderen zonder papieren.”

Duizenden mensen leven in Rotterdam onder de radar, zonder verblijfspapieren. Een deel van hen is al decennia lang hier. Maar nu zijn ze oud en kunnen ze niet meer voor zichzelf zorgen. Mahtob Boot, vluchtelingenwerker in de Pauluskerk, maakt zich grote zorgen.

Straatarts Thea: “Leven op straat in de winter is keihard.”

Sommige dingen die mensen mij vertellen lijken zo weggelopen uit een kerstverhaal, vertelt Thea Noga, straatarts in de Pauluskerk. Maar meestal is de realiteit anders. “Het leven op straat in de winter is keihard.”

De weg naar mededogen.

“Elke week ga ik naar het schrijverscafé. Eerst ging ik met de bedoeling om met mensen in contact te komen. Maar ik heb er nog iets heel anders gevonden.

Ik doe nu iets met mijn shit. 

Toen hij 19 was sliep Dennis wel eens in de Pauluskerk. “Op een smal veldbedje, in een volle kerkzaal.” Nu, 25 jaar later, loopt hij er stage en studeert hij af als ervaringsdeskundige. “De dingen waar ik vroeger aan kapot ging, brengen me nu juist in beweging.”

Zonder geboorteakte ben je nergens.

“In 1982 stapte ik op de boot van Marokko naar Frankrijk. Ik was 17. In Marokko was ik in een weeshuis opge­groeid.”

Ik voel mij een blinde hyjena.

“In 2011 vluchtte ik uit Niger. Een vriend zei dat ik met hem mee kon naar Nederland. Toen ik hier was verdween hij spoorloos.

Word vrijwilliger bij de Pauluskerk

Word vrijwilliger bij de Pauluskerk Rotterdam. Een welkome kracht voor ons beleid en een rijke ervaring voor jou