“Elke week ga ik naar het schrijverscafé. Eerst ging ik met de bedoeling om met mensen in contact te komen. Maar ik heb er nog iets heel anders gevonden. Ik merkte wat er gebeurt als ik mijn herinneringen opschrijf. De eerste keer dat ik at in het restaurant van mijn oom, in Steenwijk. Veertien was ik toen. Als ik daaraan terug denk, word ik warm van binnen. Dan ben ik gelukkig, net als toen.

Door te schrijven vind ik de weg naar binnen. Dwars door de lagen heen die daarbovenop zijn gegroeid, door alles wat ik in mijn leven heb meegemaakt. De nare en pijnlijke dingen. Door te schrijven ga ik naar binnen en thuis gaat dat soms door. Dan ervaar ik opnieuw wat er in het schrijverscafé is gebeurd. Een keer zat er iemand aan tafel die heel boos was. Mijn eigen negatieve gevoelens werden daardoor wakker gemaakt. Daarom reageerde ik boos terug. Thuis voelde ik wat die persoon bij mij had aangeraakt. Mijn woede en verdriet en onmacht. Al die emoties, die ik heb opgeslagen, door wat ik heb meegemaakt.

Toen we de volgende keer weer samen aan tafel zaten was hij opnieuw zo boos. Maar omdat ik de weg naar binnen had gevonden kon ik kalm blijven. Zo zijn de dingen die gebeuren vaak een toets voor mij. Om te weten waar ik ben op de weg naar waarachtigheid en mededogen en verdraagzaamheid. Alles wat er gebeurt, positief of negatief, helpt mij verder op die weg. De activiteiten in de Pauluskerk helpen me heel erg. Ik voel me op mijn gemak. Ik kan hier zijn wie ik ben.”