Mensen zonder geldige verblijfspapieren.

Uit de praktijk van de Pauluskerk
Joshua heeft geen geldige verblijfspapieren en is zwaar verslaafd, onder meer aan alcohol. Hij is dagelijks te vinden in het Open Huis van de Pauluskerk en slaapt sinds een aantal maanden bij een vriendin. Zijn gezondheid gaat zienderogen achteruit. Op straat krijgt hij een hartstilstand. De agenten die hem aantreffen reanimeren hem. Joshua belandt op de IC in het ziekenhuis en overleeft ternauwernood.

De straatdokter probeert klinische verslavingszorg voor Joshua te regelen, die dat graag wil, maar omdat Joshua geen papieren heeft, lijken er geen mogelijkheden te zijn. Als de politie hem oppakt voor openstaande boetes moet Joshua een maand zitten. Een mooie kans om clean te worden. Nog steeds is er geen vooruitzicht op klinische zorg na afloop van de detentie. Iedereen voorziet dat Joshua snel zal terug vallen in zijn oude gedrag en nog verder zal afglijden.

In Rotterdam leven naar schatting zo’n 10.000 mensen zonder geldige verblijfspapieren. Hun asielaanvragen zijn afgewezen, maar ze zijn nog steeds in Nederland. De meesten redden zichzelf, maar een kleine groep redt het niet op eigen kracht. Voor sommigen is er de bed- bad- en broodregeling: basale opvang voor mensen die niet terug kunnen, durven of willen naar waar zij vandaan komen. Ook de Pauluskerk heeft zo’n opvang.

Deze opvang duurt in principe een half jaar. Mensen worden geholpen met ofwel alsnog verblijfsrecht, ofwel vrijwillig vertrek naar het land van herkomst. Maar soms lukt dat niet. De regeling zit er dan na een half jaar op, maar er is geen verblijfsrecht mogelijk gebleken en iemand kan ook nog steeds niet terug, bijvoorbeeld omdat het land van herkomst hem niet als staatsburger erkent. Of omdat iemand nog in procedure is. Deze mensen zitten klem. Zonder fatsoenlijk huis, en soms zonder zorg, zoals verslavingszorg. Maar ook zonder inkomen en zonder de mogelijkheid om voor inkomen te zorgen, want werken is verboden.

Maar deze mensen verdampen niet! Er is goede opvang nodig voor de mensen die (nog) niet terug kunnen, of die in afwachting zijn van een procedure. Opvang én perspectief. De kans om mee te doen, door te werken of een opleiding te volgen. Want de hele dag op straat of verstopt in een kelder niks doen is meestal een one way ticket naar depressie, verslaving en stress. En dus naar nog meer psychische en lichamelijke problemen.