Mohammed:
Ik wil een normaal leven. Werken. Belasting betalen.
Ik vluchtte voor het regeringsleger naar Libië en werkte er op een boerderij. Maar het geweld tegen donkere mensen als ik groeide. In 2011 kwam ik daarom naar Nederland, voor asiel. De IND twijfelde of ik wel echt uit Sudan kom. Ik leerde Arabisch van koeienverkopers uit Tsjaad, die mijn dorp bezochten en spreek dus met een accent. Dat vond men verdacht. Geen verblijfsvergunning dus. Gelukkig heb ik inmiddels een geboortecertificaat te pakken en kan ik bewijzen waar ik vandaan kom. Dat geeft goede hoop.
Ik heb heel wat plaatsen gezien. Eerst Ter Apel en daarna asielzoekerscentra in Ede-Wageningen, Arnhem, Goes, Oisterwijk, Grave, Zwolle. Daarna sliep ik in een moskee in Rotterdam, bij House of Hope en nu in de Pauluskerk. Ayça, de coördinator werk en opleidingen van de Pauluskerk, helpt me nu mijn droom waar te maken. Ze zag me bezig met de kleding die ik maak en zei: ‘Je hebt talent. Wat wil je daarmee doen?’ Ooit wil ik me vestigen als kleermaker. Mijn eigen winkel, met zelf ontworpen en gemaakte kleding. Een plek waar ik ook jonge mensen het vak kan leren. Zoals ik het ook zelf ooit leerde, lang geleden, van een kleermaker in Sudan. Inmiddels ga ik naar school. Ik leer heel veel. Hoe ik de Afrikaanse en Europese stijl kan combineren, en allerlei speciale technieken.
Ik droom van een normaal leven. Dat ik mijn eigen geld kan verdienen. Mezelf kan onderhouden en belasting kan betalen, zoals iedereen. Als het zover is zou ik eindelijk eens iets kunnen terug doen voor mensen.”
Mohammed maakt gebruik van de bed-, bad-, en broodregeling in de Pauluskerk (inmiddels LVV geheten) en krijgt begeleiding volgens het 8-fasenmodel van het vluchtelingenwerk.