‘Ik verloor mijn hart aan de Pauluskerk’

Nelleke (70): “Ik ben op een bijzondere manier met de Pauluskerk in aanraking gekomen. Ruim veertien jaar geleden bracht ik mijn moeder naar een begrafenis. Tijdens het wachten viel mijn blik op een advertentie in een krantje dat daar lag: ‘Vrijwilliger gezocht nachtopvang Pauluskerk’. Ik stopte de advertentie in mijn jaszak en dacht er verder niet meer aan. Tot ik een paar weken later opeens het papiertje weer tegenkwam. Ik belde, ging langs en verloor er mijn hart. Na de verhuizing naar de huidige locatie van de kerk ben ik er baliemedewerkster geworden. Saillant detail is dat mijn man ook bij de Pauluskerk werkzaam is. Hij begon, mede door mijn enthousiasme, met het in elkaar zetten van kasten en bureaus. Hij was toen werkloos. Nu kent iedereen hem als Harry de klusjesman.

Speciale ketting

Na een dag werken trek ik letterlijk en figuurlijk de deur achter mij dicht. Bij elke trap op de fiets naar huis laat ik een stukje Pauluskerk achter. Vooral vroeger gebeurde er in de nachtopvang natuurlijk veel. Toen ging ik ook nog met de auto naar het werk. Ik heb geleerd om het los te laten. Het mag je leven niet beheersen. Ik ben een positief ingesteld mens. Om mijn nek hangt een ketting met het logo van Taizé. Deze heb ik van mijn man gekregen nadat ik negentien chemokuren moest ondergaan. Als ik niet kan slapen, dan pak ik mijn ketting en ben ik dankbaar voor alles wat ik heb. Ga met God en Hij zal met je zijn.”