Diana

Interview met vrijwilligster Diana: ‘De lunchroom is voor mij een uitdaging, iedere keer leer ik weer iets bij’

Via een kennis hoorde Diana (53) dat er in de lunchroom van de Pauluskerk een medewerker werd gezocht die projectleider Aad kon vervangen op zijn vrije dagen.  Diana liep een paar weken mee en in september 2018 is ze zelfstandig gaan werken. ‘Aad had gelijk vertrouwen in me, dat vond ik heel fijn. Ik had wel ervaring met leidinggegeven, ik heb namelijk jarenlang een nagelstudio gehad, maar niet in de horeca. Hij heeft mij de vrije hand gegeven, dan kan ik lekker mezelf zijn en daarom kom ik met plezier. Op vrijdag ben ik begonnen met het aanbieden van mijn eigen speciale broodje. Die eigen inbreng vind ik heel leuk!

Ik ben opgegroeid op Curaçao bij mijn oma en ging naar een strenge katholieke school, bij de nonnen. Ook mijn oma was behoorlijk streng. Maar ik snap waarom ze dat heeft gedaan en het is goed. Want de normen en waarden die ze me heeft meegegeven, daar pluk ik nu de vruchten van. Ik ga nog elke zondag naar de kerk, en een keer in de maand ga ik ook biechten.

Op 16-jarige leeftijd kwam ik naar Nederland. Na de middelbare school ging ik economie studeren, maar dat was niks voor mij. Ik wilde veel liever met mijn handen werken en volgde een kappersopleiding met allerlei aanvullende cursussen. Ook ben ik leidinggevende geweest in een kapsalon.

Omdat ik me verder wilde ontwikkelen ben ik een opleiding voor nagelstyliste gaan volgen. Uiteindelijk heb ik 20 jaar een eigen nagelsalon gehad. Ik woonde 27 jaar samen met mijn partner in Limburg. Totdat hij verongelukte, dat is nu 10 jaar geleden. Ik was zo ziek van verdriet dat mijn schoonouders zeiden: ‘Ga naar Rotterdam waar je familie woont, dat zal je goed doen. Dat heb ik gedaan, ik heb een vrouw leren kennen met wie ik samen een huis heb gehuurd, zo werd het betaalbaar. Zij had kleine kinderen waar ik een fijne band mee heb opgebouwd. Ik ben uiteindelijk de peettante van haar kinderen geworden en was eigenlijk een soort tweede moeder.

Maar een week na haar dertigste verjaardag is ze vermoord. Dat is nu zeven jaar geleden. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar en de kinderen denk. Haar familie heeft zich over de kinderen ontfermd. Zelf heb ik nooit meer contact met ze kunnen krijgen. Dat doet me nog altijd veel pijn.

Geheime dressing
Ik heb twee volwassen zonen, die nog altijd hun moeder om advies vragen. En ik heb een nieuwe partner. Wij doen veel samen, maar ik laat verder niet veel mensen toe in mijn leven. Ook al is er een groot gat geslagen in mijn leven, je moet verder. Voor mij is het goed om er uit te zijn en hier te werken. Ik hou er van om mensen bezig te houden en levenservaringen te horen. Ik ben leergierig, daarom is de lunchroom voor mij een uitdaging, iedere keer leer ik weer iets bij.

Ik kan me lekker uitleven. Het eten moet mooi gepresenteerd zijn, maar het hoeft niet duur te zijn. Een broodje kost maar 2 euro. Ik maak er ook mijn eigen geheime dressing bij! We proberen representatief te zijn, zodat mensen denken:  ‘O, die ziet er leuk en netjes verzorgd uit, dan zal het binnen ook wel goed verzorgd zijn. Nu we op zaterdag open zijn, komen er ook andere mensen binnen, bijvoorbeeld wandelaars, die een dagje in Rotterdam zijn. Dan sta ik buiten met een sigaretje en dan zeg ik: ‘Het is open hoor, ga maar gezellig naar binnen. We hebben een lunchroom en als je wilt kun je een rondleiding krijgen. Ik benader ze heel vriendelijk, maar niet tè.

Klant is koning
De eerste paar weken op zaterdag hebben we niks verkocht. Maar na een paar weken was de omzet prima. Zo is het in de horeca, soms is het goed en soms is er een slappe week. Marjolein (medewerkster lunchroom) en ik zijn gewoon omzetkoninginnen, al zeg ik het zelf. En dat vind ik heerlijk, ik heb al vaste klanten voor mijn speciale broodjes. Sommigen willen die broodjes echt heel heet, dan maak ik dat speciaal. Want, ik zeg het altijd: ‘De klant is koning!’

Zoals ik zelf behandeld wil worden, zo behandel ik ook mijn klanten. Ik benadruk dit ook altijd bij de medewerkers in de lunchroom: hygiëne is belangrijk maar ook klantvriendelijkheid. En heb je een keer je dag niet, zet een masker op. Als je naar huis gaat, dan zet je dat masker pas weer af. Het klinkt misschien wel streng, maar zo doe ik dat zelf ook. Iedereen in de Pauluskerk is anders en brengt zijn eigen bagage mee. Ik observeer eerst en probeer uit te vinden hoe ik met die persoon kan omgaan. Ik hoop dat de klanten van de lunchroom doorhebben dat het niet zomaar een lunchroom is, maar een plek met mooie mensen. Het gaat daarbij niet om de buitenkant, maar om het innerlijk.

Tot slot heb ik nog een tip: meer buitenlandse gerechtjes op de menukaart!