In 2018 verloor ik mijn huis in Rotterdam. De gemeente had beslag gelegd op mijn loon, 8000 euro moest ik terug betalen. Ik had inkomsten uit werk niet opgegeven.

De huur kon ik niet meer betalen. Lange tijd mocht ik niet werken, omdat ik geen geldige verblijfspapieren had. Ik deed vrijwilligerswerk en kreeg een uitkering. Dolblij was ik, toen ik status kreeg. Ik ging direct op zoek naar betaald werk en vond dat ook. Ik wist niet dat ik mijn inkomsten moest opgeven. Ik was niet bekend met de regels, en niemand had het me verteld. Dus daar zat ik ineens, mét papieren, maar met een grote schuld en zonder huis.

De gemeente zei me naar Vraagwijzer te gaan voor een briefadres, dus dat deed ik. Maar er gebeurde niets. Een jaar lang logeerde ik in de woonkamer van een vriend en zijn gezin. Elke ochtend om zes uur moest ik van mijn matras, dan maakten de kinderen zich klaar voor school. Er zat geen schot in mijn situatie. Ik was moe en depressief. Maar ik hield vertrouwen en bleef lachen. ‘Ik ben niet alleen.’

Iemand van de gemeente verwees me naar de Pauluskerk en daar ontmoette ik Mirjam, de maatschappelijk werkster. Mirjam en ik hadden goede en indringende gesprekken. Ik wilde weg uit Rotterdam. Ergens opnieuw beginnen. Zij luisterde en begreep het. Op een dag zei ze: ‘als je buiten Rotterdam opnieuw wil beginnen zal ik je helpen.’ En zo geschiedde. Ze regelde een briefadres en hielp me met inschrijvingen bij woningcorporaties. Ze hielp zoeken naar een huis, schreef aanbevelingen en met Gods genade vonden we een woning in Zuid-Beijerland. De kerk betaalde de eerste maand huur, anders was het niet gelukt.

Nu woon ik rustig in Zuid-Beijerland. De gemeente Hoeksche Waard heeft me geholpen mijn woning in orde te maken. Ik ben iedereen die me heeft geholpen enorm dankbaar. De hulp die ik heb mogen ontvangen heeft me veranderd en het heeft mijn geloof versterkt.”